Psychologische babbel : groepsgevoel.

Ik heb besloten dat ik op deze blog ook af en toe een psychologisch stukje ga plaatsen. Waarom? Ik vind het gewoon een nuttig onderwerp, je kan praten over je grootste angsten, of het kleinste proefje op school dat je niet ziet zitten. Iedereen heeft wel van die momenten dat je je eens alleen voelt, of je hebt het gevoel dat je niet goed in de groep ligt. Wat je daarbij kan helpen, vertel ik je vandaag. Benieuwd? Lees dan snel even verder!

Ik wil eerst en vooral heel duidelijk zeggen dat ik geen dokter of iets dergelijk ben, ik vertel deze dingen alleen uit mijn eigen ervaringen, uit mijn eigen leven.

Goed in de groep liggen is altijd iets waar ik het vrij moeilijk mee heb gehad. Ik ben enig kind, en dat heeft me toch ook wel een deeltje een nadeel berokkend : ik was altijd als enig kind thuis, en dus had ik nooit echt het gevoel dat ik tussen leeftijdsgenoten zat , of ertoe behoorde. Over mijn vroege kindertijd, en ik praat dan over de kleuterklas, eerste, tweede, derde leerjaar, weet ik niet zo heel veel meer, en zeker niet hoe ik me toen voelde. Maar ik weet wel nog dat ik vanaf het lager onderwijs het vrij moeilijk had om me goed te voelen in een groep en om vrienden te maken. Ik had steeds wel kennissen en mensen waar ik mee omging, maar om ze echt vrienden te noemen, nee dat kon ik niet.

Ik heb dat probleem dus heel de lagere school ervaren, en toen moest het eigenlijk nog beginnen : de overstap naar het secundair onderwijs. Ik kwam van een heel klein dorpsschooltje, met 100 leerlingen in totaal of zoiets. Je kan je dus voorstellen dat de overstap naar een middelbare school, waar er 6 keer zoveel leerlingen zaten, een enorme indruk op me achterliet. Ik had wel steeds 1 "vriendin" die ik kende uit de kleuterschool en de lagere school, en waar ik, buiten 1 jaartje, eigenlijk mijn hele middelbare school bij in de klas heb gezeten. Jammer genoeg bleef die vriendschap niet altijd op peil. Dat veranderde toen ik een meisje leerde kennen uit een andere klas, maar wel hetzelfde jaar als ik. Zij was, net als ik , niet echt iemand die zich kon vinden in een groep, en daardoor konden we ons wel vinden in elkaars situatie.

Ze is mijn beste vriendin geweest tijdens mijn hele middelbare school. Er waren momenten waar onze vriendschap op een heel laag pitje stond. Zij was niet zo populair of geliefd bij de klasgenoten , omdat ze zich heel erg opsloot in haar eigen wereldje, en laat dat nou juist zijn waar ik probeerde uit te geraken. Ik wil haar niets verwijten, dat was gewoon haar persoonlijkheid, en die is bij iedereen anders. Ik had een vrij goede relatie met de rest van mijn klasgenoten. Hoe meer ik naar de groep toeging, hoe slechter de vriendschap tussen mij en mijn vriendin eigenlijk ging. Volgens mij hadden we zolang een vriendengroep op onszelf gevormd dat we beiden wat vergeten waren hoe we anderen bij ons "groepje" moesten betrekken.

Uiteindelijk zijn we toch allebei dezelfde studie begonnen op de Universiteit, en neen, dit hebben we niet gedaan omdat we niet zonder elkaar konden, maar omdat de richting ons beiden aansprak. Daar leerden we eindelijk wat meer mensen kennen, die uit een middelbare school kwamen uit de buurt.
Ik kon met die meiden heel erg opschieten, en ik zag dat mijn vriendin van het middelbaar het niet echt kon verdragen, jaloers was. Als klap op de vuurpijl, is ze roddels en leugens gaan vertellen aan die nieuwe meiden. Ik begreep het niet. Het kwam van het ene moment op de andere en ik had de vorige weken ook niks speciaals opgemerkt. Gelukkig hadden die al snel door dat ik het bij het rechte eind had en dat ander meisje gewoon wat jaloers was. Dat meisje had blijkbaar toch door dat ze niet juist bezig was, maar in plaats van zich te excuseren of gewoon terug normaal te doen tegen mij, was ze daar een stukje te laf voor en heeft ze me nooit meer recht in de ogen gekeken, laat staan tegen me gesproken. Ik vind het tot nu nog altijd heel jammer dat we het nooit hebben uitgepraat. Ik had graag geweten waarom ze zoiets had gedaan, en hadden we het uitgepraat, dan was alles misschien nu nog oké. En die nieuwe meiden, die vormen nu mijn dichtste vriendenkring, waarmee ik echt niet meer zonder zou kunnen. Zij hebben me een deels gered en opgenomen in hun groep, en daar ben ik hun tot op de dag van vandaag heel erg dankbaar voor.

Wat ik met heel deze uitleg uiteindelijk wil zeggen is , is dat je moet doorbijten in het leven. De mensen/ vrienden komen niet steeds naar jezelf toe, hoe graag je dat soms ook zou willen. Twijfelen aan jezelf is ook geen optie, op een gegeven moment moet je het van je afschudden en ervoor gaan. Wed ook niet op 1 paard, ik wil daarmee zeggen : als die ene vriendin je op een gegeven moment in de steek laat, sta je mooi voor schut, net als ik. En ja , dan denk je wel eens "Wat is er mis met mij?" , maar uiteindelijk is het antwoord : "Helemaal niets". Het is een kwestie van jezelf te ontdekken, te weten welke personen jij graag bij je hebt,...

Socializen moet je niet doen om je stoer te voelen en de grootste vriendenkring ever te hebben, je moet het doen omdat je die mensen echt als vriend(in) wilt, en met hen leuke momenten wil gaan beleven ;)

Zo, ik hoop dat jullie aan heel deze uitleg iets gehad hebben , bedankt voor het lezen iedereen en tot de volgende! Laat me even weten in de reacties wat je van dit artikel vond en of je het regelmatiger zou willen zien verschijnen op deze blog.

Disclaimer : ik ben met dit artikel net iets persoonlijker gegaan dan de intentie was. Maar aangezien het er zo vlot uitkwam, had ik het gevoel dat ik het toch moest gaan publiceren.

xx Fien
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Waar kan je me nog vinden?