Wanneer je het even niet meer weet.

Ja, deze titel is waarschijnlijk net iets te dramatisch gekozen, maar hé, het is wel een béétje toepasbaar op hoe ik me nu voel. De laatste maanden zijn heel wat gedachten door me heen gefladderd, sprong ik van het ene idee op het andere en verloor ik sommige dingen uit het oog, of wist zelfs niet of ik er wel nog mee wilde doorgaan. Na een hele lange periode ben ik klaar voor een update!

It's been a hot minute. Dat kan je zeker en vast zeggen. Ik begon begin dit jaar intensief met sporten en dat bleek zo'n beetje m'n leven over te nemen. Hier heb ik wel het één en ander over te zeggen;

Obsessief bezig zijn met sporten en gezond eten, dat kan toch alleen maar voordelen met zich meebrengen? Puuuuuut. Niet dus. In het begin viel het allemaal nog wel mee, tot ik echt wat de fitnessindustrie-wereld inrolde en ook mensen uit die wereld begon te volgen op Instagram, Youtube,... Ik zag hun eetpatroon en hoe zij in het leven stonde, maar wat me vooral in het oog sprong: hun prachtige lichaam. "Ik wil dat ook.", natuurlijk wil je het mooiste lichaam nastreven ook al beweer je dat dat niet zo belangrijk is voor je, am I right? Dus ik begon obsessief bezig te zijn met mijn dieet, planeerde alles op de weegschaal (letterlijk) en proteïnen, koolhydraten en vetten werden drie kernwoorden in mijn hersenen. Tijdens deze obsessie had ik examens, en laat ons zeggen dat dat misschien nog een geluk is geweest, aangezien het me drie weken uit de fitness hield en de obsessie even onderdrukte.

Ik dacht dat ik het na de examens wel onder controle had, zo dat obsessief bezig zijn met mijn gewicht, dus ik stapte de weegschaal op. "Oké, een goed gewicht om te behouden.", dacht ik bij mezelf. Ik was wel wat slanker geworden in mijn gezicht en ik zag wel dat er iets van af was, maar ik vond het er goed uitzien. En toch ben je gewoon nooit tevreden. Toen ik terug de fitness in raakte, begon alles opnieuw, werd ik mogelijk nog obsessiever met getallen en percentages en raakte ik ineens nog 1,5 kilo kwijt. Lijkt niet veel, maar trust me, het is meer dan genoeg voor mijn lengte.

Ik heb hier heel lang voor gemerkt. Wie me al héél lang volgt, kon m'n afvalrace al volgen van in het begin. En eigenlijk werd het pas een slechte obsessie enkele maanden geleden. Ik durfde niks meer eten wat wat vettiger was of meer koolhydraten bevat, dacht ineens dat ik wel ergens kon geraken in de fitnessindustrie - bullshit! Laat me iets duidelijk maken: de fitness industrie staat niet gelijk aan de health industrie, erg jammer, want zo naïef was ik in het begin wel. Ik verloor hierdoor ook heel wat uit het oog.


De periode dat dit allemaal begon, was mijn blog in mijn hersenen volledig foetsie. En wat jammer eigenlijk, ik kijk soms terug naar wat ik hier heb opgebouwd, de waters die ik heb doorkomen en de lay-outs waar ik énorm op heb gevloekt, maar waar ik nu toch stiekem een beetje trots op ben.

Ik denk dat mijn blog een goede "therapie" kan zijn om mijn aandacht weer wat te verdelen en vooral ook aan mezelf te denken en mezelf en wie ik echt ben niet uit het oog te verliezen. Ik ben Fientje, iemand die houdt van het leven, van eten (chocolade-koffiekoeken, come to mama), ongelofelijk veel houdt van wie me nauw aan het hart ligt, die werkt aan de universiteit en meer dan ooit gemotiveerd is voor haar studie, maar die toch ook dit kindje wat meer liefde moet schenken.


Aan alle lezers die er al die tijd zijn bijgebleven: jullie zijn de beste! Ik beloof hier niet wat, wanneer en waarom artikels hier online zullen komen de komende periode, maar ik beschouw dit even als een soort reisje waar ik doorheen moet en dat uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht zal komen.


Lot's of love en geniet nog van een zonovergoten dag, 

Fientje.