Het huisje-tuintje-boompje-kindje-beestje fenomeen.

Ja, tuurlijk wil ik graag later mijn eigen plekje. Maar mocht ik echt helemaal mogen kiezen, dan blijf ik het liefste het ouderlijke huis overhouden later. Die plaats bevat voor mij zo immens veel herinneringen dat ik het niet zou aankunnen om definitief vaarwel te zeggen tegen die plaats. Ondertussen wil ik misschien wel een tijdje in de stad wonen, al weet ik niet of ik al die koeienvlaaien uit de buurt zou kunnen achterlaten. 

Je hoort van die verhalen van oudere mensen die achterblijven met een dozijn katten en er absoluut niets anders voor zouden in de plaats willen? Wel, dat zou ik dus evengoed kunnen zijn, maar dan met een dozijn hondjes, die natuurlijk allemaal hun eigen paleisje zouden hebben. Die hondjes zouden niet de enige diertjes zijn, plaats maken voor een geitje, schaapje of zelfs een schattig hangbuikzwijntje staat bovenaan op mijn wishlist voor "wanneer ik groot ben." 

Ik denk dat dit het zwaarste stuk van deze hele post zal zijn. Ik heb voor mezelf al een tijdje uitgemaakt, en dit zal waarschijnlijk énorm egoïstisch klinken,... dat ik geen kinderen wil. Althans nu niet, en zeker niet in deze wereld. Toch ben ik er 99,9% van overtuigd dat er geen mini-me's zullen komen. Daar heb ik nu verschillende redenen voor.

1. Het feit dat ik er ook niet vanzelf gekomen ben. Ik ga hier geen details weggeven of wat dan ook, maar ik kan me het gevoel niet voorstellen dat je zo graag moeder wilt zijn en dat dat maar niet wil lukken. Hoe verschrikkelijk moet dat niet zijn? Een moederinstinct die je oproept, maar dat jouw lichaam of dat van je partner niet kan beantwoorden.

2. De wereld van nu. Ik zie zo enorm veel verschillen tussen de wereld waar ik als kind in opgroeide, 20-15 jaar geleden, en de wereld van nu. De constante onrust die je als moeder moet voelen wanneer je je kind de straat op laat gaan, de constante onrust die je moet voelen of je kind wel naar huis komt door welke reden dan ook. De constante onrust dat je als ouder misschien zelf niet meer thuiskomt en dat je kinderen niet meer op hun moeder kunnen rekenen. Nee. 

3. Persoonlijke vrijheid. En dit is waarschijnlijk het punt dat bij de meeste mensen heel hard zal knellen. Ik zie heel veel vrouwen die carrière gemaakt hebben (en let op, ik wil hierbij zeker niet iedereen over dezelfde kam scheren), en waar de kinderen 's morgens bij de crèche worden afgezet en 's avonds weer opgehaald. Je ziet je kind dan nog een uurtje of iets dergelijks en dan wordt de klok voorwaarts gedraaid naar de volgende dag, die er opnieuw hetzelfde uitziet. Ik ben ook van plan om later toch een carrière uit te bouwen en ik zou dat gewoon zelf niet kunnen. Mocht ik mama zijn, zouden mijn kinderen altijd op de eerste plaats moeten komen, niet ikzelf, niet mijn partner, maar de kinderen. En mocht ik dat niet 100% kunnen verwezenlijken, zou het voor mij niet hoeven. Snap je? 

En daarbij sluit ook de aanslepende vraag aan "Heb je nu nog geen vriend?". Op dat gebied ben ik echt iemand die zoiets heeft van "Wat komt, komt. Komt het niet, dan komt het niet." Zo'n dingen kan je, vind ik, niet forceren, en het is iets wat ik liever op me laat afkomen en waar het leven me mag in verrassen. 

Hoe sta jij tegenover deze onderwerpen?