Lights for Belgium.
Nee, geen make-up, geen fashion, niets. Ik krijg niks uit mijn vingers gepompt, ze zitten gekluisterd aan de nieuwssites en aan de afstandsbediening om de laatste nieuwsuitzendingen te bekijken. Ik denk er twee minuten niet aan, en elke keer slaat het in als bom: ook wij, Brussel, België, zijn getroffen door een aanslag. Vandaag wil ik alles van me afschrijven. Het zal niet allemaal uit mijn lijf raken, maar ik hoop dat mensen het hier met me eens zijn. Lees mee.
08:30, dinsdagmorgen. Zoals elke ochtend sta ik klaar om naar de fitness te gaan. Ons mama is nog even een brood gaan halen, dus ik besluit om even de nieuwssites te bekijken. "Zaventem getroffen door explosies." Wat gaat er dan allemaal door je heen? Van alles. Even niet weten wat er bedoeld wordt, dan dringt langzaam door dat er net gebeurd is wat we allang vreesden.
Terwijl ik mijn workout deed, maar half oplettend, want ik probeerde ook zoveel mogelijk de radio te volgen, drong het tot me door wat er gebeurd was.
09:.. Nog steeds in de fitness en dan druppelt het nieuws binnen dat ook een metrostation getroffen is door een aanslag. Nummer 2, 1 ochtend.
Op mijn persoonlijke Facebook-pagina schreef ik het volgende, want iedereen mag het horen:
Geshockeerd. Gedegouteerd. Verdrietig.
Dezelfde 3 woorden kwamen in me op enkele maanden geleden, op 13 november bij de aanslag in Parijs. Een hele dag zat ik aan het beeld gekluisterd, geen idee dat enkele maanden later ook Brussel zou getroffen worden door een vreselijk gebeuren.
En ook al wil je op dit moment de schuld op iemand steken, doe het niet bij de verkeerden. Laat moslim zijn en religie hierbuiten. Laat de vluchtelingencrisis hierbuiten. Dit gaat over harteloze mensen, over onmenselijkheid. Dank.
Betuig je steun en help waar je kan.
Exact. Enkele maanden geleden werd Parijs, één van de mooiste steden waar ik ooit geweest ben, ook getroffen. Hulpeloze mensen die aan het genieten waren, neergeschoten, aangevallen. Ja, wij hadden allemaal het gevoel dat het er voor ons ook aankwam. Maar wanneer, dat wist niemand.
Onschuldige mensen hebben het leven gelaten, anderen zijn voor het leven getekend.
In dit artikel wil ik even enkele mensen bedanken.
Jullie lezen het misschien niet, maar ik wil graag het volgende zeggen.
Beste hulpverleners, hartelijk dank. Waar we een paar maanden geleden vroegen: "Kunnen wij dat wel aan wanneer het in ons land gebeurd?", kunnen we nu vaststellen dat onze hulpdiensten echte helden zijn. Nee, het had nooit mogen gebeuren en we hadden het antwoord nooit mogen ondervinden, maar wat zij gedaan hebben is goud waard.
Ook de mensen die ter hulp geschoten zijn, bedankt. Ik weet niet wat ik zou doen op dat moment. Helpen, denk ik, helpen waar ik kan, mensen bijstaan.
En dan het tweede deel.
Ik hoor in deze tijden van rouw verschrikkelijke dingen om me heen.
"Sluit de grenzen." Wat? Neen! Mocht je nog twijfelen over de vluchtelingencrisis, raad ik je ten zeerste aan het programma "Terug naar eigen land." op VIER eens te bekijken, gepresenteerd door Martin Heylen. Wanneer je ziet hoe die vluchtelingen zich echt voelen, wie ze echt zijn en waarvoor ze vluchten, weet je dat zij meer dan hun redenen hebben. Wijs hen niet met de vinger.
Wijs alstublieft ook de islam niet met de vinger. Dit gaat niet over religie. Dit gaat over mensen die hun religie misbruiken, dit gaat over harteloze mensen. Nee, ze zijn niet allemaal hetzelfde. Nee, ze zijn niet allemaal slecht. Scheer die mensen niet over dezelfde kam.
Ik "begrijp" dat sommige mensen de politiek met de vingers wijzen. Ja, er zijn misschien fouten gebeurd, maar als je het écht zo goed weet en zeker bent van je stuk, breng dan jouw voorstel naar voren/ plaats je in hun schoenen.
Help waar je kan.
Op het moment zelf had ik vooral het gevoel dat ik moest helpen en dat ik iets moest doen, maar dat kon natuurlijk niet. Treinen reden niet en de snelwegen zaten helemaal dicht. Wel heb ik al enkele dingen onderzocht rond vrijwilligerswerk, want ik besef nu meer dan ooit: er zijn momenten waarop je écht een verschil kan maken. En ook al is het verschil voor de wereld klein, voor de persoon die je helpt kan het net énorm veel betekenen.
Kan je niet fysiek iets doen
België zal nooit meer hetzelfde zijn, 22 maart zal nooit meer "22 maart" zijn.
Vanavond om 20u plaats ik een kaarsje voor mijn deur. Doe jij hetzelfde?
Tags:
ned
2 reacties
Geschokt. Kwaad. Verdrietig. Moedeloos. Bang. Ik ben zo overwelmd met gevoelens. Een tragische dag in onze geschiedenis weer. And for what?
BeantwoordenVerwijderenErg wat er gebeurd is. Verschrikkelijk voor de mensen ter plaatse die er mee moeten leren leven. Ook voor ons. Want dit zal niet te gauw stoppen, en wij zullen moeten leren leven met de 'angst' dat er altijd en overal iets kan gebeuren.
BeantwoordenVerwijderenEn toch. Er gebeuren zovele aanslagen, en toch wordt er aan deze aanslag en die van Parijs duidelijk meer aandacht geschonken dan aan een in Turkije. Terwijl het inderdaad niets te maken heeft met religie; maar daar liggen we kennelijk niet wakker van.
Ik heb de afgelopen dagen geen kaarsje gebrand 's avonds. Wel hebben we op 't werk (aangegeven door de overheid) twee keer een minuut stilte gehouden en dan heb ik ook gedacht aan de mensen die er ook mee geconfronteerd worden; maar waar minder voor gedaan wordt.